Rękodzieło, a po co ci to?

Bardzo się cieszę, że nie bedzie Wam przeszkadzać gdy od czasu do czasu na moim blogu pojawią się moje przemyślenia, a nie tylko zdjecia i opisy prac jakie zrobiłam.

Dziś chciałabym opisać trudne początki rękodzieła, chciałabym też aby to nie był monolog a raczej dyskusja bo chętnie dowiem się jak było u was.


Rękodziełem zaczęłam zajmować się dość dawno temu, na początku tworzyłam jedynie biżuterię i wszyscy byli zadowoleni. Kiedy urodziłam córkę postanowiłam zacząć szyć i tu pojawił się problem. Większość osób wokoło mówiło "Ale po co ci to? Przecież taką poszewkę na poduszkę kupisz w sklepie za 10 zł a ty siedzisz i się męczysz. Zajęłaby się lepiej dzieckiem zamiast szyć. Lepiej byś odpoczęła, przy dziecu nie przesypiasz nocy więc jak masz chwile wolnego powinnaś spać, a nie szyć. Czy ty po to kończyłaś studia by być krwacową? Przecież i tak tego nikt nie kupi" To szycie w perspektywie opieki nad dzieckiem było nie do przyjęcia. Nie przemawiały do nich argumenty szyję bo lubię, bo daje mi to radość, nie chce na tym zarabiać, to moje hobby. Nie czułam by moje dziecko było przez szycie zaniedbane, wręcz przeciwnie, Alicja jako bobas uwielbiała dźwięk maszyny do szycia i to przy tym dźwięku zasypiała. W dodatku wszystkie moje pierwsze uszytki były właśnie dla niej.Pierwsze maskotki, pierwsza patchwokowa pościel.
Naprawdę zaskakuje mnie to, że tworzenie czegoś samodzielnie może wzbudzać tyle emocji - w dodatku negatywnych. Pomijam już fakt, że jak się jest młodą mamą to wszyscy wokoło wiedzą najlepiej co i kiedy powinnaś robić.

Moja ówczesna pracownia, czyli podłoga w salonie.

Ja zawsze podziwiałam ludzi którzy tworzyli coś samodzielnie. Podziwałam babcie tworzące cudne wełniane skarpety wnukom. Podziwiałam tych robiących witraże, dzięki którym do domu mogły wpadać kolorowe promienie. Podziwiałam haftujących i tworzących niezwykłe obrazy. Podziwiałam tych którzy sami mogli uszyć sobie kreacje. Podziwiałam nieziemskie kartki dawane z okazji ślubu, które ktoś sam zrobił.
Jest tyle dziedzin rękodzieła a je wszystkie łączy jedno - to że oprócz naszych umiejętności wkładamy w nie całe serce. To nie są zwykłe lalki to lalki uszyte z miłości, to nie sa zwykłe skarpety czy torebeczki zrobione na szydełku bo widać w tych pracach pasje. To my rękodzielniczki dodajemy do tych prac coś niesamowitego i wyjątkowego, taką niezwykłą magię, garść emocji, mnóstwo pracy i ten ogrom miłości.
Moim zdaniem rękodzieło powinno właśnie ze względu na to być 3 razy droższe niż jest, bo jest mocno niedocenione, ale to już inny temat.

Alicja podczas czycia misiów

Czasem też takie hobby może przerodzić się w coś więcej, nigdy nie przypuszczałabym, że kiedyś założę firmę i będę sprzedawać swoje rękodzieło - a tak jest teraz.
Dlatego czasem warto podążać za marzeniami, za tym co lubimy robić, za tym co robimy z uśmiechem i w co wkładamy swoje serce. Niech inny gadają, że to bez sensu, jeśli nam to coś daje, jeśli choćby na moment zapomnimy o trudach tego świata zagłębiając się w magię barw i form. Miejmy swoje pasje, swoje hobby i choćby to wszystkim wydawało się bezsensowne róbmy to tylko dlatego, że to lubimy :)

A jak było z Wami? Czy słyszeliście czasem "Ale po co to?"