Mam tę moc, skopałam tyłek rakowi...

Dziś będzie post dość osobisty.
Jak zauważyliście ostatnio mnie trochę mniej. Nadal mam dużo zajęć, ale ostatnio miałam też dużo stresów zdrowotnych. Później czas dochodzenia do siebie po operacji (ten czas trwa akurat nadal).
Jeszcze przed moim wyjazdem co Chin o którym trochę czytaliście TU przy okazji opisywania Travel journala wykryto u mnie guza tarczycy. Po samej już podróży (i chyba całe szczęście, bo z wakacji cieszyłam się na całego) dowiedziałam się, że jest to nowotwór złośliwy.

Nie piszę tego byście mnie żałowali, mówili jaka to biedna jestem i że mi współczujecie. No cóż tak wygląda życie i zdarza się. Nie ja pierwsza i nie ja oststnia muszę zmagać się z tym diabelstwem. Pisze to, bo kiedy zdiagnozowano u mnie raka to nagle sporo moich znajomych się ocknęło i zaczęło wykonywać badania, na które do tej pory nie mieli czasu. Wiecie zrobienie jakiegoś tam badania, które się powinno, ale się odwleka. Bo trzeba zwolnić się wcześniej z pracy, bo ciągle się zapomina zadzwonić i umówić.
Dlatego pytam się was, czy zawsze pamiętacie o cytologiach, mamografiach bo już 30 trzasnęło, a może czujecie się od czasu do czasu kiepsko, ale to bagatelizujecie w tym nieustannym pędzie? Mam nadzieję, że zmobilizuję choć małą garstkę do zrobienia badań, tak dla spokojności umysłu na wszelki wypadek.

Tak miało być z moim guzem, ponoć często pojawiają się w tarczycy szczególnie gdy jest się chorym na hashimoto. Ale na wszelki wypadek skierujemy panią na biopsję. Gdy zadzwonili do mnie i powiedzieli, że są już wyniki i musze je odebrać jak najszybciej, najlepiej dziś i wyda mi je lekarz wiedziałam, że nie jest dobrze. Nie powiem diagnoza ścięła mnie lekko z nóg. Co prawda ktoś mógłby przeszkolić lekarzy w przekazywaniu takich informacji. Najpierw długo siedziałam w recepcji bo nie mogli znależć lekarza, który mi o tym powie. W recepcji patrzyli na mnie jakbym była kupką puchu i zaraz miała się rozwiać - hello jeszcze żyje. A gdy już znaleźli jakiegoś lekarza to mi powiedział "Miała pani guza, to chyba się spodziewała że ma raka". Tak z lekka brałam taką możliwość pod uwagę, ale żebym się tak bardzo spodziewała, to nie koniecznie.  Były chwile lepsze i gorsze. Na pewno było sporo stresu i mnóstwo badań. Na szczęście miałam obok siebie bliskich, którzy nie traktowali mnie jak umierającej.

Obecnie jestem 2 tygodnie po operacji, wczoraj odebrałam wyniki histopatologiczne i wiem że rak nie posunął się dalej. Na wszelki wypadek wycięto mi też węzły chłonne bo to kolejny etap wędrówki raka z tarczycy do reszty organizmu. Węzły były jeszcze czyste natomiast w tarczycy było sporo miejsc nieprawidłowych, w których powstałyby guzy. Napięcie już ze mnie zeszło. Jeszcze jestem osłabiona ale każdego dnia jest lepiej. Mówię a reczej skrzeczę jak stara szafa, ale przy ryzyku utraty głosu i to da się znieść. Najlepiej określiła to moja tesciowa "Teraz brzmisz jak twarda baba, a ty przecież jestes taka delikatna".

Przy tym wszytkim mnóstwo fantastycznych osób pisało mi ciepłe słowa dające wsparcie. Wiele blogowych koleżanek było ze mną i stawiało do pionu w chwilach strachu i smutku. Dziekuję wam.
Mi się udało, bo rak był bardzo szybko zdiagnozowany.
Także nie czekajcie, zbadajcie się i cieszcie zdrowiem.
A niebawem bedzie mnie więcej, bo przecież ja nie potrafię nie tworzyć ;)
Ściskam was mocno i życzę zdrowia, bo to w życiu najważniejsze.
Diana.